Een interessante juridische vraag die op security.nl gesteld wordt:
Wij zijn een klein hostingbedrijf en wilden onderzoek doen om de performance van de shared servers te verbeteren. De makkelijkste manier leek ons om simpelweg een top10 te maken met de grootste logfiles van de webserver logs, waaronder ook de error_logs met foutmeldingen. Bij een klant bleek die log wel erg groot (enkele gigabytes), en we hebben die doorgekeken om te zien waar dat door kwam. Het bleek een groot aantal (onschuldige) PHP foutmeldingen te zijn. We hebben de klant geinformeerd, met het verzoek om dit recht te zetten. De klant reageerde erg boos: die logfiles zouden bedrijfsgeheim zijn en wij hadden daar nooit in mogen kijken! (bron)
Samengevat is het antwoord:
Een bedrijf kan claimen dat bepaalde gegevens bedrijfsgeheim zijn, maar essentieel is dan wel dat zij kan bewijzen dat daarvoor geheimhouding wordt betracht. Er moet zeg maar een stempel “GEHEIM” op staan. Ook moeten mensen die met de informatie in contact komen, expliciet op geheimhouding zijn gewezen. Het is dan strafbaar (art. 273 Strafrecht) om die gegevens te verspreiden of publiceren…De systeembeheerder heeft echter een bijzondere positie. Vanuit zijn werk komt hij in aanraking met allerlei gegevens, en het kan goed gebeuren dat hij bestanden opent waarin bedrijfsgeheimen van klant en staan. Dat mag: art. 273d Strafrecht regelt dat je die mag inzien als het nodig is voor je werk als systeembeheerder. Wel heb je dan een zwijgplicht naar anderen toe.
Hier gaat het dan specifiek om de logfiles. Maar zo’n zelfde vraag speelt bij het uitbesteden van je informatievoorziening. Delen van systemen worden uitbesteed en de informatie staat dus bij een externe leverancier. Denk bijvoorbeeld aan databases, maar ook aan bijvoorbeeld Word-documenten. Een discussie die al jaren speelt (of je het nu intern of extern beheert maakt niet zoveel uit) is wat de beheerder mag zien en doen.
Een beheerder heeft graag alle rechten, onder het mom van: “anders kan ik mijn werk niet doen.” Vanuit beveiliging denken we daar natuurlijk anders over. Ja hij moet zijn werk kunnen doen (back-ups maken, autorisaties toekennen, etc.) maar hij hoeft geen toegang tot de gegevens te hebben. Anders gezegd: hij hoeft de content niet te kunnen zien.
Te vaak zien we dat de beheerder met zijn admin-account alle rechten op het systeem heeft, het management heeft daar geen besef van en ziet de risico’s niet. De beheerder kan dus bij alle financiele en vertrouwelijke gegevens. Toezicht (technisch of procedureel) daarop wordt nauwelijks uitgevoerd. Leuk hoor zo’n geheimhoudingsverklaring maar hoe gaan we dat controleren?
De vraag die het management zich moet stellen: welke rechten heeft de beheerder maximaal nodig om zijn werk goed te kunnen doen?
Door de rechten zoveel mogelijk te beperken voorkomen we niet alleen moedwillige acties maar ook simpele beheerdersfouten. Te vaak zien we dat de beheerder zijn reguliere werkzaamheden uitvoert met zijn beheerdersaccount terwijl hij daarvoor gewoon zijn gebruikersaccount kan gebruiken. Dit kan een hoop problemen voorkomen.