Elektronische enkelband wordt mode-item

Het moet allemaal niet gekker worden. Verzin je als rechter een passende straf en dan maken ze er nog een mode-item van ook. Als deze trend zich doorzet dan kunnen we wachten op meer (lichte) criminaliteit, want hoe kom je anders aan zo’n enkelband? Misschien is er hoop als een ondernemer opstaat en besluit deze enkelbanden verder te ontwikkelen en er meer functionaliteiten aan toe te voegen. Tot die tijd kom je er voorlopig alleen aan als je de wet overtreedt.

De meeste boefjes zullen zich een beetje schamen voor een enkelband bij huisarrest, maar de Britse Kirsty Nay Eales niet. Zij pimpte haar enkelband en maakt van haar elektronische beveiliging een nieuw modeaccessoire (bron).

Ook dit bericht klinkt natuurlijk weer erg luchtig en je kunt er misschien zelfs wel een beetje om lachen. Toch is het vrij ernstig als we constateren dat een straf niet meer als straf ervaren wordt.

En ja, in dit geval gaat het om een enkelbandje als gevolg van een vechtpartij. Maar denk eens aan al die overvallen (bijvoorbeeld op juweliers). De criminelen liggen niet zo wakker van een straf en als ze al een straf krijgen dan stijgen ze alleen maar in het aanzien van andere criminelen.

Natuurlijk wil ik niet zeggen dat het in de gevangenis net een hotel is en natuurlijk moeten we straffen bij een misdrijf. Maar is de vorm van straffen die we toepassen nog effectief? En als inderdaad blijkt dat een gevangenisstraf niet effectief is, hoe gaan we er dan voor zorgen dat de criminaliteit afneemt? Moeten we weer terug naar het handen afhakken?

Lijkt me ook geen goede optie. Moeten we dan misschien de foto’s van criminelen openbaar maken zodat iedereen ze kan zien en zij dus gezichtsverlies lijden? Ook dat is geen echte optie omdat we dan de privacy van de crimineel schenden waardoor hij kan rekenen op strafvermindering.

Nu maar hopen dat zo’n zwart-wit gestreept gevangenispak niet binnenkort in de mode komt want dan is het hek helemaal van de dam.

Slachtoffer doet zelden aangifte

De Nederlandse burger heeft slechts 1,6 miljoen keer aangifte gedaan van een misdrijf, terwijl hij daadwerkelijk in 6,3 miljoenen gevallen het slachtoffer was van diefstal, vernieling, seksueel misbruik, inbraak of een ander delict (bron).

Op zich niet echt iets nieuws want het is al jaren bekend dat er weinig aangifte wordt gedaan van criminele feiten (hoe ze dan toch weten dat het er 6,3 miljoen zijn is me een raadsel). De politie doet er alles aan om meer zicht te krijgen op alles wat er gebeurt en juist daarom is het van belang om toch aangifte te doen. Ook als je denkt of weet dat er weinig met jouw aangifte gebeurt. De kans dat ze je fiets terugvinden na een diefstal is klein, de politie beschikt niet over de manschappen om alle incidenten te onderzoeken. Toch willen zij graag weten als je fiets gestolen is, hiermee kunnen ze trends ontdekken en wellicht nieuwe aanvalsmethodes achterhalen.

“Als belangrijkste reden om geen aangifte te doen, zegt 36 procent van de slachtoffers dat ‘het toch niets helpt’. De belangrijkste redenen om een voorval juist wel te melden waren dat de politie dit ‘moet weten’ (25%) en vanwege de verzekering (23 procent).”

Het volgende feit verbaasd me: Slechts 3 procent van de seksuele delicten leidt tot aangifte; bij bedreigingen is dit 11 procent.

Je zou toch denken dat juist seksuele delicten en bedreigingen wel gemeld worden. Niet omdat het moet voor de verzekering, maar juist om jezelf een veiliger gevoel te geven. Vaak horen we dan dat er gezegd wordt dat er niets aan gedaan kan worden tot het echt fout gaat. Dat kan wel zo zijn, maar als je op het moment dat het fout gaat eerst de politie nog alles uit moet leggen gaan er kostbare seconden verloren. Nee juist dit soort zaken die je persoonlijk aangaan zou je moeten melden voor het te laat is.

Conclusie is dus dat niet alleen het bewustzijn op beveiligingsgebied nog erg laag is, maar dat ook het doen van aangifte na een misdrijf nog de nodige aandacht verdient. Ik heb met dit bericht in ieder geval mijn steentje bijgedragen en hoop voorlopig geen aangifte te hoeven doen van een misdrijf.